De toekomstige kapiteins en werktuigkundigen van 4 TSO uit het Mercator Maritiem Instituut te Oostende namen een duik in de wereld van duurzame voeding. Via de interactieve workshops van GoodFood@School werden ze uitgedaagd om zich te verdiepen in dit complexe thema.
Eens de smaak te pakken informeerden, verwonderden en overtuigden ze ook andere leerlingen van hun bevindingen.
Deze groep nam de verborgen boosdoeners in onze voeding onder de loep en stelde ze tentoon.
Iedereen mocht proeven van de (h)eerlijke 'Chocoloneley' chocolade.
In de toekomst eten we... insecten?
Voedsel dat in winkels dreigde verloren te gaan werd gered en ideeën om voedsel te redden werden rondgebazuind.
In verschillende klassen werd een Kahoot-quiz afgenomen over voedselverspilling
Op de speelplaats toonden de leerlingen een PowerPoint presentatie over gekke groenten.
Ik vond het een heel fijn project en dito samenwerking! Ik ben ervan overtuigd dat het bij de leerlingen ogen geopend heeft. Dat dit ook om hen gaat. Dat ze gevoeld hebben dat wij hen deze verantwoordelijkheid ook gunnen. Ze hebben ook wel wat bijgeleerd over zichzelf, hun rol in de samenleving en dat hun engagement een verschil kan maken. Over waar ze ook sterk in zijn en waar ze nog in kunnen groeien. Over communicatie en op een positieve manier opkomen voor zichzelf. Ik voel nog elke dag dat deze leerlingen stiekem echt dankbaar zijn voor de kans die we hen gaven. En wij dat jullie ons die kans gaven om dit aan te bieden. :-)
Ik denk aan Sean-James die er aanvankelijk van overtuigd was dat nadenken over goede voeding enkel weggelegd is voor rijke mensen. Hoe hij zich verzette tegen het project en dan toch na de eerste acties extra insecten kwam vragen om aan zijn stiefmoeder voor te schotelen. Ik denk aan Noah, die na een conflictje met de begeleidster over het niet voorbereiden van een actie, plots besefte dat hij haar eigenlijk niet had verteld dat hij dit echt wel wou doen en dat dat misschien wel een betere optie was geweest dan de reflex "Dat is niet mijn probleem." En dat hij dan toch nog de kans kreeg om alsnog mee te doen en zich dubbel en dik inzette. En dan de hartverwarmende verzoening met die begeleidster. Ik denk aan Joachim die stilletjes hoopte op een compliment over al de versheidstabellen die hij meebracht van de slagerij van zijn vader. En die complimenten dan ook kreeg.
